Valerie Keogh - "Fatalne kłamstwo"

Tytuł: Fatalne kłamstwo
Autor: Valerie Keogh

Stron: 304

Gatunek: kryminał, sensacja, dramat, dramat psychologiczny, thriller, thriller psychologiczny

Wydawnictwo: MUZA

ISBN: 978-83-287-1619-3

Jak dobrze wiecie, lubię czytać kryminały. Spędzanie przy nich czasu jest dla mnie nie lada relaksem. Moja przygoda z nimi zaczęła się najpierw od młodzieżowych książek Krzysztofa Petka, a potem od kryminałów skandynawskich. Jeśli chodzi o Valerie Koegh, to nie miałam z nią jeszcze nic wspólnego. Jednak, gdy natrafiłam na jej książkę i przeczytałam blurb z tylnej okładki, wiedziałam, że muszę przeczytać tę pozycję, bo zapowiada się zupełnie w moim stylu! Dodatkowo bardzo chciałam zobaczyć, jak motyw kłamstwa zostanie wykorzystany przez autorkę i czy książka będzie jedną z tych "wow", czy wręcz przeciwnie.

Trzy dziewczyny, każda z nich inna, nie tylko z wyglądu, ale też z charakteru i stylu bycia. A jednak coś spowodowało, że stały się nierozłącznymi przyjaciółkami. Beth, Megan i Joanne wydają się zrobić dla siebie nawzajem dosłownie wszystko. Postanowiły dla własnego dobra zachować tajemnicę o tym, co wydarzyło się pewnej nocy po zakończeniu nauki.

Dziś każda z nich jest po czterdziestce. Wydawałoby się, że ich życie poukładało się dokładnie, tak jak chciały. Odniosły sukcesy w dziedzinach, jakie same sobie wybrały. A jednak nie wszystko jest tak idealne, jakby się wydawało. Cień zdarzeń sprzed lat odcisnął swój ślad na każdej z nich w inny sposób, a fakt, że jedna z nich chce zdradzić tajemnicę swojej narzeczonej, powoduje, że życie nie tylko Megan, ale i Joanne czy Beth może zostać zrujnowane...

Prócz okładkowej notatki, do przeczytania tegoż tytułu skusiła mnie notatka przewijająca się w internecie "Wstrząsający thriller psychologiczny, jeden z lepszych w tym roku". Czy na pewno?
No właśnie niestety nie jestem przekonana. Początek czyta się super, bo jedyne, o czym myślisz to, o jaką tajemnicę chodzi, potem zaczyna się pod górkę, bo książka staje się nijaka i ... nudna. Osobiście uważam, że bliżej tej powieści do zwykłej obyczajówki niż do thrillera i to psychologicznego. Owszem jakieś tam zagrywki, szantaże i tajemnice są, ale całość niestety mdła. Miało być pikantne i konkretne chilli con carne, a dostałam niedoprawioną fasolkę po bretońsku i to jeszcze dość biedną. Może miałam za wysokie wymagania, a może książka faktycznie jest niedopracowana, nie wiem. Pomysł na fabułę na pewno był i to dobry, gorzej z wykonaniem. Czy dam autorce jeszcze szansę? Myślę, że bez większego wahania.

<Ocena: 7/10>

Za udostępnienie egzemplarza do przeczytania i zrecenzowania serdecznie dziękuję wydawnictwu MUZA

Valerie Keogh - "Idealne życie Molly"

Tytuł: Idealne życie Molly
Autor: Valerie Keogh

Stron: 320

Gatunek: kryminał, sensacja, dramat, dramat psychologiczny, thriller, thriller psychologiczny

Wydawnictwo: MUZA

ISBN: 978-83-287-2033-6

Z inną pozycją autorki Valerie Keogh miałam szczęście spotkać się bodajże rok temu. Dość dobrze pamiętam, że "Fatalne kłamstwo" zrobiło na mnie duże, ale przede wszystkim pozytywne wrażenie. W końcu szczerze mówiąc, czy chociaż raz w życiu nie zdarzyło Wam się skłamać? A jeśli to zrobiliście, to myśleliście kiedykolwiek nad skutkiem tego? Bo bohaterki wcześniejszej książki Valerie znalazły się właśnie w punkcie, gdzie jedna z nich lekko nagięła prawdę, a reszta posypała się jak domek z kart. O czym postanowiła Keogh pisać w "Idealne życie Molly"? Jak sam tytuł mówi: o życiu, o tym życiu, które wydawałoby się, jest idealne, ale czy na pewno?

Molly prowadzi ułożone, wręcz idealne życie. Dwójka jej dzieci właśnie opuściła rodzinny dom, by rozpocząć studia na wymarzonych uczelniach, a ona wraz z mężem zyskali dom i czas dla siebie. Niestety wraz z wyjazdem syna i córki w rodzinie Chatwellów zaczyna się coś psuć. Jej mąż Jack ma dla niej coraz mniej czasu, który rzekomo wciąż spędza w pracy lub załatwiając coś z nią wspólnego. W tygodniu wraca późnymi wieczorami i zaczyna pracować w weekendy. Cierpiąca na syndrom pustego gniazda Molly zaczyna podejrzewać męża o romans, ale nie robi nic, by się dowiedzieć czy dobrze myśli.
Pewnego dnia jej przyjaciółka proponuje jej weekendowy wyjazd do wiejskiego kurortu. Kobieta jest pewna, że Jack będzie jej towarzyszył, ale ten wymiguje się pracą i mówi, by Molly jechała sama. To tam podczas porannego joggingu napotyka przystojnego mężczyznę, do którego poczuła nieodparty pociąg. Sama przed sobą przyznaje, że byłaby w stanie zrobić z nim wszystko, gdyby tylko jej coś zaproponował. On jednak mówi stanowcze nie, a zmieszana i zawstydzona Molly ucieka nie tylko od nieznajomego, ale i z kurortu. Na tym sprawa się nie kończy. Zaledwie kilka dni później ten obcy mężczyzna odwiedza ją w Londynie, a kobieta nie rozumie, skąd on w ogóle wiedział, gdzie ona mieszka!
Molly nie wie, czy ma się przyznać mężowi do tej sytuacji, czy o niej zapomnieć. Jednak los sprawia, że wszystko toczy się zupełnie inaczej. Za następny dzień do drzwi domu Chatwellów puka policja, informując kobietę, że nieznajomy mężczyzna został zamordowany i to ona jest główną podejrzaną! Tyle że do czasu, bo w pewnym momencie sama staje się ofiarą niedoszłej próby morderstwa.
O co chodzi? Kto tak naprawdę zabił mężczyznę z kurortu? Skąd wiedział gdzie mieszka Molly? Kto czyha na życie zwykłej kobiety? Czy tylko ona ma cos do ukrycia, czy może jednak jej mąż traktuje pracę jako dobrą wymówkę?
Przeczytajcie, a wszystkiego się dowiecie.

Po raz drugi Valerie Keogh zaskakuje mnie w dość pozytywny sposób. I po raz drugi przedstawia nam sytuacje z pozoru codzienną. Myślę, że wielu z nas, szczególnie tych z dłuższym stażem małżeńskim, czy po prostu związkowym, może znać z autopsji takie rzeczy jak małżeńskie problemy, oddalanie się od siebie, czasami nic nieznaczące, a czasami wręcz destrukcyjne tajemnice... (mam jednak głęboką nadzieję, że dalszych przygód głównych bohaterów już nie doświadczyli i nie doświadczą). Sama nie od dziś zastanawiam się, czy w ogóle istnieje na świecie coś takiego jak ideał. Czy idealny człowiek, czy też idealne życie ma w ogóle prawo bytu? No, bo kogokolwiek by się nie spytać, to zawsze znajdzie on powód, by narzekać, wytykać, dokuczać czy też najnormalniej w świecie smęcić, że coś lub ktoś jest nie taki/-e jak trzeba...

<Ocena: 8/10>

Za udostępnienie egzemplarza do przeczytania i zrecenzowania serdecznie dziękuję wydawnictwu MUZA